بخش ششم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 جوانی داشت دیرینه رفیقی رسیدش زخم سنگ منجنیقی

2 میان خاک و خون آغشته می‌گشت رسیده جان بلب سرگشته می‌گشت

3 دمی دو مانده بود از زندگانیش رفیق اندر میان ناتوانیش

4 بدو گفتا بگو تا چونی آخر جوابش داد تو مجنونی آخر

1 باغبانی سه خیار آورد خرد تحفه را پیش نظام الملک برد

2 خورد یک نوباوه را حالی نظام پس دوم خورد و سوم هم شد تمام

3 بودش از هر سوی بسیار از کبار او نداد البته کس را زان خیار

4 باغبان راداد سی دینار زر مرد خدمت کرد و بیرون شد بدر

1 سوی اسپاهان براه مرغزار باز میآمد ملکشاه از شکار

2 مرغزاری ودهی بد پیش راه کرد منزل وقت شام آنجایگاه

3 از غلامان چند تن بشتافتند بر کنار راه گاوی یافتند

4 ذبح کردند و بخوردندش بناز آمدند آنگه بلشگرگاه باز

1 داد محمود آن یکی را مال خویش کرد او را سرور عمال خویش

2 رفت مرد و مال او جمله بخورد بعد از آن در گوشهٔ بنشست فرد

3 شاه چون از کار او آگاه شد گفت تا برخاست پیش شاه شد

4 شاه گفت ای بی خبر از حال من از چه خوردی تو پلید این مال من

1 دید طفلی را مگر سفیان پیر بلبلی را در قفس کرده اسیر

2 بلبل آنجا خویشتن را ممتحن در قفس میزد بسی بی خویشتن

3 هر زمانی میدوید از پیش و پس عالمی میجست بیرون از قفس

4 با پریدن هر کرا بیگانگیست نیست او بلبل که مرغ خانگیست

1 سالک آمد پیش عرش صعبناک گفت ای سر حد جسم و جان پاک

2 هفت گلشن نقطهٔ پرگار تو هشت جنت غرقهٔ انوار تو

3 اولین بنیاد در عالم توئی واپسین جسمی که ماند هم توئی

4 جسم و جان را کار پرداز آمدی جزو و کل را قبهٔ راز آمدی

1 گفت چون تابوت موسی بر شتاب دید فرعونش که میآورد آب

2 چارصد زیبا کنیزک همچو ماه ایستاده بود پیش او براه

3 گفت با آن دلبران دلنواز هرکه آن تابوتم آرد پیش باز

4 من ز ملک خویش آزادش کنم بی غمش گردانم و شادش کنم