بخش پنجم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 یکی دیوانه بود از اهل رازی نکردی هیچ جز تنها نمازی

2 کسی آورد بسیاری شفاعت که تا آمد بجمعه در جماعت

3 امام القصّه چون برداشت آواز همی آن غُر نُبیدن کرد آغاز

4 کسی بعد از نماز از وی بپرسید که جانت در نماز از حق نترسید

1 یکی مجنون که رفتی در ملامت بدو گفتند فردای قیامت

2 کسی باشد که ده ساله نماز او منادی می‌کند شیب و فراز او

3 بیک گرده ازو نخرد کسی آن بگوید بر سر مجمع بسی آن

4 جوابش داد مجنون کان نیرزد نمازش آن همه یک نان نیرزد

1 مگر پرسید آن درویش حالی بصدق از جعفر صادق سؤالی

2 که از چیست این همه کارت شب و روز جوابش داد آن شمع دلفروز

3 که چون کارم یکی دیگر نمی‌کرد کسی روزی من چون من نمی‌خورد

4 چو کار من مرا بایست کردن فکندم کاهلی کردن ز گردن

1 رفت سوی آسیائی بوسعید آسیا را دید در گشتن مزید

2 ساعتی استاد آخر بازگشت با گروه خویش صاحب راز گشت

3 گفت هست این آسیا استاد نیک چشم نامحرم نمیبیند و لیک

4 زانکه با من گفت این ساعت نهان کاین زمان صوفی منم اندر جهان

1 بود اندر مطبخ جم ای عجب دیگ و کاسه در خصومت روز و شب

2 دیگ سنگین بود قصد جنگ کرد کاسه زرین بود قصد سنگ کرد

3 هر دو تن از خشم در شور آمدند سنگ وزر بودند در زور آمدند

4 دیگ گفتش گر اباگر روغن است شور وشیرین هرچه هست آن منست

1 چون ز دنیا شد جنید پاک دین پس جنازهش برگرفتند از زمین

2 پر زنان مرغی سپید از آسمان بر جنازه او نشست اندر میان

3 خلق چندان کاستین افشاندند مرغ را از نعش او میراندند

4 مرغ یک ذره از آنجا بر نخاست لیک بگشاد او زفان در نطق راست

1 این سخن نقلست در قوت القلوب زان بزرگ پای دین پاک از عیوب

2 گفت هر روز ازملایک عالمی سوخته گردد ز نور حق همی

3 ز ابتداتا انتهای روزگار چند دانی نسل آدم را شمار

4 راست هم چندان بهر روزی ملک از سماک انگشت گردد تا سمک

1 سالک آمد پشت بر فرش آورید حملهٔ بر حملهٔ عرش آورید

2 گفت ای عرش خدا بر دوش تو عرش روشن ازدل پرجوش تو

3 زیر بار عرش اعظم آمدی بارکش تر از دو عالم آمدی

4 عرش بر تو در تو پیچاپیچ نیست وی عجب در زیر پایت هیچ نیست

1 چون ز لیلی گشت مجنون بی قرار روز و شب شد همچو گردون بی قرار

2 خورد روز و خواب شب بدرود کرد دیده از دریای دل چون رود کرد

3 پای در میدان رسوائی نهاد داغ دل بر عقل سودائی نهاد

4 گفت یک روزش پدر کای بی خبر خویش را رسوا بکردی در بدر

1 گفت چون هاروت و ماروت از گناه اوفتادند از فلک در قعر چاه

2 هر دو تن را سرنگون آویختند تادرون چاه خون میریختند

3 هر دو تن را تشنگی در جان فتاد زانکه آتش در دل ایشان فتاد

4 تشنگی غالب چنان شد هر دو را کز غم یک آب جانشد هردو را