فی‌وصف حاله در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 کردی ای اعطار بر عالم نثار نافهٔ اسرار هر دم صد هزار

2 از تو پر عطرست آفاق جهان وز تو در شورند عشاق جهان

3 گه دم عشق علی الاخلاق زن گه نوای پردهٔ عشاق زن

4 شعر تو عشاق را سرمایه داد عاشقان را دایم این سرمایه داد

1 چون به نزغ افتاد آن دانای دین گفت اگر دانستمی من پیش ازین

2 کین شنو بر گفت چون دارد شرف در سخن کی کردمی عمری تلف

3 گر سخن از نیکوی چون زر بود آن سخن ناگفته نیکوتر بود

4 کار آمد حصهٔ مردان مرد حصهٔ ما گفت آمد، اینت درد

1 چون بمرد اسکندر اندر راه دین ارسطاطالیس گفت ای شاه دین

2 تا که بودی پند می‌دادی مدام خلق را این پند امروزین تمام

3 پند گیر ای دل که گرداب بلاست زنده دل شو زانک مرگت در قفاست

4 من زفان و نطق مرغان سر به سر با تو گفتم فهم کن ای بی‌خبر

1 صوفیی را گفت آن پیر کهن چند از مردان حق گویی سخن

2 گفت خوش آید زنان را بردوام آنک می‌گویند از مردان مدام

3 گر نیم زیشان، ازیشان گفته‌ام خوش دلم کین قصه از جان گفته‌ام

4 گر ندارم از شکر جز نام بهر این بسی به زان که اندر کام زهر

1 راه بینی وقت پیچاپیچ مرگ گفت چون ره را ندارم زاد و برگ

2 از خوی خجلت کفی گل کرده‌ام پس از و خشتی به حاصل کرده‌ام

3 شیشهٔ پر اشک دارم نیز من ژندهٔ برچیده‌ام بهر کفن

4 اولم زان اشک اگر خونی دهید آخرم آن خشت زیر سرنهید

1 پاک دینی گفت سی سال تمام عمر بی‌خود می‌گذارم بر دوام

2 همچو اسمعیل در خود ناپدید آن زمان کو را پدر سر می‌برید

3 چون بود آنکس که او عمری گذاشت همچو آن یک دم که اسمعیل داشت

4 کس چه داند تا درین حبس تعب عمر خود چون می‌گذارم روز و شب

1 چون بشد شبلی ازین جای خراب بعد از آن دیدش جوامردی به خواب

2 گفت حق با تو چه کرد ای نیک بخت گفت ؛ چون شد در حسابم کار سخت

3 چون مرا بس خویشتن دشمن بدید ضعف و نومیدی و عجز من بدید

4 رحمتش آمد بدان بیچارگیم پس ببخشود از کرم یک بارگیم

1 در رهی می‌رفت پیری راهبر دید از روحانیان خلقی مگر

2 بود نقدی سخت رایج در میان می‌ربودند آن ز هم روحانیان

3 پیر کرد آن قوم را حالی سؤال گفت چیست این نقد برگویید حال

4 مرغ روحانیش گفت ای پیرراه دردمندی می‌گذشت این جایگاه

1 بوسعید مهنه با مردان راه بود روزی در میان خانقاه

2 مستی آمد اشک ریزان بی‌قرار تا دران خانقاه آشفته‌وار

3 پرده از ناسازگاری بازکرد گریه و بدمستیی آغازکرد

4 شیخ کو را دید آمد در برش ایستاد از روی شفقت بر سرش

1 آن عزیزی گفت فردا ذوالجلال گر کند در دشت حشر از من سؤال

2 کای فرو مانده چه آوردی ز راه گویم از زندان چه آرند ای اله

3 غرق ادبارم ز زندان آمده پای و سر گم کرده حیران آمده

4 باد در کف خاک درگاه توم بنده و زندانی راه توم