صنف ششم که زر سرخ و کم بر است در رباعیات گنجفه اهلی شیرازی

1 ای آنکه زرشک عارضت لاله بسوخت بی سوز غمت چراغ شادی نفروخت

2 از بهر نثار مقدم اشرف تو عاشق به نه اشرفی نه افلاک فروخت

1 از کز فلکت ملک خطاب آمده است صد صورت چین ترا خراب آمده است

2 روی تو نظیر ماه گردون شده است رأی تو وزیر آفتاب آمده است

1 ای آنکه بحسن و خوبیی به ز پری با روی چو مه چراغ اهل نظری

2 گر دست زر افشان بگشایی بکرم شاید به دو اشرفی دو عالم بخری

1 ای لطف تو تریاک غم و داروی درد مانند تو در جهان کسی لطف نکرد

2 هر کو بدر تو روی زردی آورد پنج اشرفیش بکف نهی چون گل زرد

1 ای آنکه فرشته خویی و حور سرشت دل روی تو دید و حور از دست بهشت

2 گر نقد فرح به نسیه می نفروشی هشت اشرفیت بکف به از هشت بهشت

1 ای آنکه بر وی همچو گل رشک مهی داغ جگر لاله ز خال سیهی

2 درویش ترا سه اشرفی از کف تو بهتر ز سه نقطه زر از شین شهی

1 ای آنکه رخ ترا بگل صد شرف است با شادی تو غم جهان برطرف است

2 چون لاله چار برگ اگر بر کف تو چار اشرفیست جام عیشت بکف است

1 ای آنکه رخ تو به ز گلزار بود از چشم بدان حقت نگهدار بود

2 گر زر بود از هیچ جهت غم نبود شش اشرفیت ز شش جهت یار بود

1 ای آنکه برخ تو پرده صبر درد کی پیش تو دیده در رخ گل نگرد

2 خورشید فلک گر همه اشرف باشد پیشت بیک اشرفی کس آنرا نخرد

1 ای کز گل نو روی تو صد بار به است وز نرگس تر چشم تو خونخوار به است

2 در دست گدایان ز کف زر پاشت هفت اشرفی از سبعه سیاره به است