صنف چهارم که غلام و پیش برست در رباعیات گنجفه اهلی شیرازی

1 ای سرو سهی خاک رهت وقت خرام کی صورت مه بود چو حسن تو تمام

2 هر کسکه ترا بنده بود پادشه است در بندگی تو پادشاه است غلام

1 ای آنکه بتان را که چون سرو چمنند خال و خط و کاکل و دو زلفت شکنند

2 شاید که ز دولت تو ای پنج غلام در ملکت حسن پنج نوبت بزنند

1 ای آنکه بود حسن دل افروز ترا شاه همه کرد بخت فیروز ترا

2 نام شب و روز عنبرست و کافور یعنی دو غلام شب و روز ترا

1 ای آنکه بحسن شهره یی در ایام هرگز نرسد شکست ایماه تمام

2 شاید که کند زمانه از هفت اختر در پاس تو بر بام فلک هفت غلام

1 ای آنکه کمال دل‌ستانیست ترا لعلی چو حیات جاودانیست ترا

2 زنهار بخر لطف و مفروش بکس این بنده که یک غلام جانیست ترا

1 ای آنکه چو من بسی اسیرند ترا شاهان همه در نظر حقیرند ترا

2 برگرد تو گردند که آزاد شوند افلاک که نه غلام پیرند ترا

1 ای آنکه فلک شرم ز نام تو کند در صورت جان ملک سلام تو کند

2 دستور سپهر با همه منصب و جاه خواهد که وزیری غلام تو کند

1 ای آنکه قیامت از قیامت باشد صد کبک دری مست خرامت باشد

2 یوسف نتوان گفت ترا کز خوبی چون یوسف مصر ده غلامت باشد

1 ای آنکه غمت هزار دل شاد کند شاه ستمت ملک دل آباد کند

2 بر شش جهت جهان خداوند شوند گر لطف تو شش غلام آزاد کند

1 ای کز تو دل شکسته ام یافته کام از کوی توام نیست سردار سلام

2 دل بنده تست کز غلامان بهشت بخشند بهشت و جنتش هشت غلام