صنف سیم شمشیر است که بیش برست در رباعیات گنجفه اهلی شیرازی

1 ای آنکه بعشوه نرگست صف شکن است دلجویی صورتت بوجه حسن است

2 شمشیر کشیده خون خصمت ریزد مریخ که پادشاه شمشیر زن است

1 ای نرگس مستت آهوی شیر شکار افتاده بصورت تو صد نقش و نگار

2 چشمت شه خوبان بود و غمزه وزیر کم دید کسی وزیر شمشیر گذار

1 ای کاهوی تو صید بود صد شیرش خورشید رخت کسی نه بیند سیرش

2 هر کس که بکوی تو دمی جان گرفت زانجا نتوان راند به ده شمشیرش

1 ای چشم تو در کشتن عشاق دلیر هرگز نشود دیده ز دیدار تو سیر

2 خوشباش که از جوهر افلاک قضا آهخته بفرق دشمنت نه شمشیر

1 ای کز تو نه دل گزیر دارد نه گذر غیر از تو دو عالمم نیاید به نظر

2 گفتی ک مرا به بهشت جنت مفروش هست این سخنم ز هشت شمشیر بتر

1 ای آنکه دو آهوی تو بر شیر زنند چونست که ناوکی بمن دیر زنند

2 شاهنشه خوبانی و در بندگیت هفت اختر چرخ هفت شمشیر زنند

1 ای آنکه زبون آهویت صد شیر است سر پنجه آفتاب دستت زیر است

2 بر خصم تو شمشیر کشد از همه سو کز شش جهت او سزای شش شمشیر است

1 ای برده هزار دل به یک نرگس مست مرغ دل کس ز دام زلف تو نجست

2 بهر عدویت ز پنج انگشت اجل استاده زمانه پنج شمشیر بدست

1 ای آنکه فلک گشادم از وصل تو داد بی وصل توام گشایش از دهر مباد

2 شمشیر تو زد ترک فلک از همه سو زان چار طرف بچار شمشیر گشاد

1 ای آنکه ز غمزه میزنی دشنه تیز برخیز و به عشوه خون این خسته بریز

2 چشمان تو غمزه سه شمشیر زنند کس چون بسه شمشیرزن افتد بستیز