اشعار پراکنده منوچهر آتشی

1 نه شهرهای ویران، نه باغهای سبز

2 دنیای پیش رویمان برهوتیست

3 تا آنسوی نهایت، تا … هیچ …

4 دیگر در ما

1 سبز و وسیع

2 ـ گاهی که ترکه می خورد از باد ـ

3 تاریک می شود چشم انداز.

4 تاریک می شود

1 کنون رؤیای ما باغی است

2 بن هر جاده اش میعادگاهی خرم و خوش بو

3 سر هر شاخه اش گلبرگ های نازک لبخند

4 به ساق هر درختش یادگاری ها

1 چشم تو آبی نبود نام تو آبی بود

2 که آن همه مرا به جستجوی نام خودم میان این همه دریاچه های مرده سرگردان کرد

3 هر زن اگر دریاچه ای بوده یا نگینی آبی در انگشتر

4 حساب کنید من به گرداب چند دریاچه ی مرده

1 تو مثل لاله ی پیش از طلوع دامنه ها

2 که سر به صخره گذارد

3 غریبی و پاکی

4 تو را ز وحشت توفان به سینه می فشردم

1 اسب سفيد وحشی

2 بر آخور ایستاده گران ‎سر

3 اندیشناک سینه مفلوک دشتهاست

4 اندوهناک قلعه خورشید سوخته ‌ست

1 مثل شبی دراز

2 با هر چه روزگار به من داد

3 با هر چه روزگار گرفت از من

4 مثل شبی دراز

1 سلام

2 به پوست سبز آب ، به پوست سبزه ی تو

3 که زیر پوست سفید روز می گردد

4 به دست تو ، که از میان آن همه سبزی

1 جاده گفتی یعنی رفتن ؟

2 جاده یعنی تکرار همین واژه ؟

3 دریغ !

4 دوست دانایم دانا باش

1 همه جا می بينمت

2 به درخت و پرده و آیينه

3 نمی دانم اما تو مرا دنبال می کنی

4 یا من تو را ؟