خلد برین وحشی بافقی

1 بار فراق بستم و ، جز پای خویش را کردم وداع جملهٔ اعضای خویش را

2 گویی هزار بند گران پاره می‌کنم هر گام پای بادیه پیمای خویش را

3 در زیر پای رفتنم الماس پاره ساخت هجر تو سنگریزهٔ صحرای خویش را

4 هر جا روم ز کوی تو سر بر زمین زنم نفرین کنم ارادهٔ بیجای خویش را

1 عزت مبردر کار دل این لطف بیش از پیش را این بس که ضایع می‌کنی برمن جفای خویش را

2 لطفی که بد خو سازدم ناید به کار جان من اسباب کین آماده کن خوی ملال اندیش را

3 هر چند سیل فتنه گر چون بخت باشد ور رسی کشتی به دیوار آوری ویرانهٔ درویش را

4 بر کافر عشق بتان جایز نباشد مرحمت بی جرم باید سوختن مفتی منم این کیش را

1 منع مهر غیر نتوان کرد یار خویش را هر که باشد، دوست دارد دوستار خویش را

2 هر نگاهی از پی کاریست بر حال کسی عشق می‌داند نکو آداب کار خویش را

3 غیر گو از من قیاس کار کن این عشق چیست می‌کند بیچاره ضایع روزگار خویش را

4 صید ناوک خورده خواهد جست، ما خود بسملیم ای شکار افکن بتاز از پی شکار خویش را

1 چیست قصد خون من آن ترک کافر کیش را ای مسلمانان نمی‌دانم گناه خویش را

2 ای که پرسی موجب این ناله‌های دلخراش سینه‌ام بشکاف تا بینی درون خویش را

3 گر به بدنامی کشد کارم در آخر دور نیست من که نشنیدم در اول پند نیک اندیش را

4 لطف خوبان گرچه دارد ذوق بیش از بیش، لیک حالتی دیگر بود بیداد بیش از بیش را

1 هست امیدِ قوتی بختِ ضعیف‌حال را مژدهٔ یک خرام ده منتظرِ وصال را

2 گوشهٔ ناامیدی‌ام داد ز صد بلا امان هست قفس حصارِ جان مرغِ شکسته بال را

3 رشحهٔ وصل کو کز او گردِ امید نم کشد وز نمِ آن برآورم رخنهٔ انفصال را

4 نیم‌شبان نشسته جان بر درِ خلوتِ دلم منتظرِ صدای پا مهدکشِ خیال را

1 بر سر نکشت درتب غم هیچکس مرا جز دود دل که بست نفس بر نفس مرا

2 من سر زنم به سنگ و تو ساغر زنی به غیر این سرزنش میانهٔ عشاق بس مرا

3 روزی که میرم از غم محمل نشین خود بهر عزا بس است فغان جرس مرا

4 زین چاکهای سینه که کردند ره به هم ترسم که مرغ روح پرد از قفس مرا

1 بر قول مدعی مکش ای فتنه‌گر مرا گر می‌کشی بکش به گناه دگر مرا

2 پیشت به قدر غیر مرا اعتبار نیست بی اعتبار کرده فلک این‌قَدَر مرا

3 شوقم چنان فزود که هرگه نهان شوی باید دوید بر سر صد رهگذر مرا

4 برگردنم ز تیغ تو صد بار منت است زیرا که وارهاند ز صد دردسر مرا

1 ننموده استخوان ز تن ناتوان مرا پیدا شده فتیلهٔ زخم نهان مرا

2 تا زد به نام من غم او قرعهٔ جنون شد پاره پاره قرعه صفت استخوان مرا

3 عمری به سر سبوی حریفان کشیده‌ام هرگز ندیده است کسی سرگران مرا

4 از یک نفس برآر ز من دود شمعسان نبود اگر به بزم تو ، بند زبان مرا

1 خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را سوخت عشق خانه سوز اول متاع خانه را

2 خواه آتش گوی و خواهی قرب، معنی واحد است قرب شمع است آنکه خاکستر کند پروانه را

3 هر چه گویی آخری دارد به غیر از حرف عشق کاینهمه گفتند و آخر نیست این افسانه را

4 گرد ننشیند به طرف دامن آزادگان گر براندازد فلک بنیاد این ویرانه را

1 ساکن گلخن شدم تا صاف کردم سینه را دادم از خاکستر گلخن صفا آیینه را

2 پیش رندان حق شناسی در لباسی دیگر است پر به ما منمای زاهد خرقهٔ پشمینه را

3 گنج صبری بیش ازین در دل به قدر خویش بود لشکر غم کرد غارت نقد این گنجینه را

4 روز مردن درد دل بر خاک می‌سازم رقم چون کنم کس نیست تا گویم غم دیرینه را