روزی که زیر خاک تن ما نهان شود
وانها که کرده‌ایم یکایک عیان شود
شعر در مورد مرگ و دنیای فانی
در این صفحه گزیده‌ای از شعرهای مربوط به مرگ و دنیای فانی را می‌خوانید؛ آثاری که از ناپایداری جهان، گذر زمان و یادِ رفتگان می‌گویند و ما را به تأملی عمیق درباره معنای زندگی فرامی‌خوانند. از غزل‌های کلاسیک تا رباعی و دوبیتیِ شاعران معاصر، هر شعر پنجره‌ای است رو به پذیرشِ فناپذیری و ارزش‌گذاری لحظه‌های اکنون. برای مرور آسان‌تر می‌توانید شعرها را بر اساس شاعر، قالب و برچسب‌های مرتبط ببینید و از میان ابیات، گزیده‌های ماندگار را انتخاب کنید. اگر به دنبال تسلّی، نیایش یا درنگی فلسفی هستید، این مجموعه شما را همراهی می‌کند؛ از یاد و وداع تا سخن از جاودانگی نام و اثر در دلِ جهانِ ناپایدار.
همهٔ شاعران
اهلی شیرازی
انوری ابیوردی
عارف قزوینی
عطار نیشابوری
باباطاهر
حافظ شیرازی
خیام نیشابوری
جلال الدین محمد مولوی(مولانا)
اوحدی مراغه‌ای
پروین اعتصامی
سعدی شیرازی
واعظ قزوینی
وحشی بافقی
شعرهای در مورد مرگ و دنیای فانی
نشنیدی حدیث خواجهٔ بلخ
مرگ خوشتر که زندگانی تلخ
عمر برف است و آفتاب تموز
اندکی ماند و خواجه غرّه هنوز