باب اول - فصل هشتم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 امر فرمود ایزد رحمان همۀ خلق را ز انس و ز جان

2 به عبادت که خاصۀ ممکن زانکه آمد و «ماخلقت الجّن»

3 تا عبادت بسوی ذکر بَرَد ذکر آنگه بسوی فکر بَرَد

4 خیزد از فکر شعلۀ عرفان پس ببیند ورا به عین عیان

1 گفت یک روز نازنین خاتون کادمی زاده عاجز است و زبون

2 در دو انگشت حق ورا دل و گِل پس مؤاخذ شده، زهی مشکل

3 غایت عجز و اضطرار است این کس نگوید که اختیار است این

4 همه در شأن ماست آیۀ عجز «ما تشاؤن» چیست غایت عجز

1 شد در ایّام تابعین این نام عالم علم فرعی و احکام

2 اهل آن قرنها چو بگذشتند دل مردم ز ره فرو گشتند

3 فتنه و اختلاف شد پیدا علم دین شد ز علم فقه جدا

4 حیله​های جهان بهم کردند به فقاهت ورا علم کردند

1 اهل الحاد و مرجئه ز ستیز شبهه​ای کرده​اند دست آویز

2 که چه حاصل از این مشقّت ما بی نیاز است حق ز طاعت ما

3 گر تو طاعت کنی و گر عصیان ذات حق را از آن چه سود و زیان

4 گر تو قادر شوی و گر عاجز خللی ناید اندر او هرگز