باب اول - فصل شش در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 رازقی کو بود سزای سپاس جز که «ذوالقوّة متین» مشناس

2 قدرتش خلق را دهد روزی همچو نیک اختری و بدروزی

3 هست دایم به رزق خلق علیم وانگهی علم او چو ذات قدیم

4 خلق و روزی بهمدگر مقرون کرد اوّل به امر «کن فیکون»

1 در حضور جماعتی انبوه رفته بودم پی تفرّج کوه

2 کمری را شکافت یک یاری پیش ما ناگهان پی کاری

3 کرمکی یافتم میان کمر سیر و سیرآب و سبز و تازه و تر

4 اندر آنجا مقام خود کرده چون در آب و گیاه پرورده

1 گیرد از کسب خویش رزق حرام قَدَری، اینت حمق و جهل تمام

2 شبهۀ او که منشأ شر شد با جوابش بسی مکرّر شد

3 بازخوان و بدان یکایک را تا کند زایل از تو این شک را

4 تا کی آخر از این دوروئی تو فتنۀ خلق و هرزه گوئی تو