باب اول - فصل پنجم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 اثر و فعل نفس انسانی نیست اندر وجود پنهانی

2 نطق و رای و قیاس و اندیشه فکر و حدس و فراست و پیشه

3 این همه گفت و گوی علم و بیان اثر لطف نفس ناطقه دان

4 هر که دارد دو چشم بیننده فرق داند ز مرده تا زنده

1 نفس را نیست مادت و مدّت قالب او راست آلت و عدّت

2 نه عرض بلکه جوهری است شریف وز اضافات یافته تشریف

3 جسم نبوَد که جسم را اجزاست و او محل بسیط بی همتا است

4 وحدت عقل و نفس را داند جسم دیدی که او خدا داند

1 مرکز روح عالم اعلاست و آن منزّه ز شیب وز بالاست

2 بی تناهی و حصر و بی محل است زانکه نور خدای لم یزل است

3 از اشارات حسی است بری مترقی به قوت نظری

4 ای منزه ز اَیْن و هیأت و لون نشنیدی که «انتم الاعلون»

1 عاقلی دید قطرۀ ژاله بنشسته به سبزه و لاله

2 گفت ابری نبود در عالم از کجا شد پدید این شبنم

3 مرکز او ز شیب یا بالاست میل طبع وجود او به کجاست

4 یک زمانی بدین سخن بگذشت تاب مهر اوفتاد در کُه و دشت

1 امر معروف خصلتی است شریف لیک از مشفق نظیف لطیف

2 صفت آنکه سالک راه است «فبما رحمة من الله» است

3 جست و جوی بدی ز بی خردی است بدگمانی بدان که اصل بدی است

4 ای که از عیب دیگران پرسی تو مگر از خدا نمی​ترسی

1 کودکی دید عکس خود در آب زان بترسید و بانگ زد کای باب

2 در خُم ماست کودکی پنهان که من از خوف او شدم لرزان

3 پدر پیر در زمان بدوید وندر آن خُم ز ابلهی نگرید

4 صورت عکس خویش دید در آن گفتش ای پیر از که ای پنهان؟

1 بر رهی می​گذشت شیخ مهین سعد دین حمویه با تمکین

2 برکۀ آب بود در ره پیر که گذشتن از آن نبود گزیر

3 مرکب شیخ ز آب باز جهید عکس خود را چو اندر آب بدید

4 شیخ گفت آب را بشورانید عکس او را بر او بپوشانید