باب اول - فصل چهارم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 پیشتر از جهان خدای لطیف جوهری آفرید پاک و شریف

2 پس به هیبت بدو گماشت نظر تا که بگداخت جملۀ جوهر

3 گشت یکسر چو بحر بی​پایان عرش رحمان ستاده بر سر آن

4 پس ز ثقلش زمین فرو انداخت و آسمانها ز دود آن برساخت

1 ممکن است این همه ز قدرت حی نرسد فکرها به حکمت وی

2 چون ز صادق پدید گشت اثر عقل دانا نهاد بر وی سر

3 عقل چون ره به غیب می​نبرد به که اندر قفاش می​نگرد

4 «و اتّبعناالرّسول» و «آمنّا» می​نگوید بجز دل دانا

1 روزهای خدا وقایع اوست رتبۀ هستی صنایع اوست

2 کشف او چونکه نیست در امکان باز دان قرب رتبۀ انسان

3 مُهر گنجینه ظهور وجود آدم آمد به طالع مسعود

4 بر سریر خلافت او بنشست در گنج وجود را در بست

1 در حدوث و قِدَم بسی نقل است وان همه شکّ و شبهۀ عقل است

2 عقل مشائی ز دین مایل به قدیم و حدوث شد قایل

3 قِدَم آسمان به ذات و صفات گفته جز وضع و هیأت و حرکات

4 عنصر و مایه را به شخص دگر نوع هر جنس و جنس​های صُوَر