باب اول - فصل دوم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 فعل باری پی غرض نبود زانکه در ذات او عرض نبوَد

2 لاابالی است ذات بی مثلش باز چون ذات، بی سبب فعلش

3 عاصیی را اگر ببخشاید از کرم بی عمل همی شاید

4 مؤمنی را اگر عذاب کند از غضب بی گنه صواب کند

1 سبب فعل حق چو ما باشیم او شود خلق و ما خدا باشیم

2 چون خدائی به کارفرمائی است سبب فعل علت غائی است

3 تو کئی؟ تا که این سخن گوئی یا که با او حدیث من گوئی

1 پشّه​ای رفت بر درخت چنار گفت خواهم که بر پرم هشدار

2 گفتش آخر کزین نشست چه خاست تا زبرخاستن چه خیزد راست

3 پشه​ای بیش نیستی به وجود تا که اندیشی از قیام و قعود

4 هیچ از طور خویشتن مگذر فطرت خویش را به جای آور

1 در جهانی که خالی از ستم است سبب فعل و غایتش بهم است

2 فعل حق را سبب نمی​شاید که جزا از عمل برون آید

3 به حقیقت چو نیک در نگرید همه خود عین ذات یکدگرید

4 نقش لوح و عمل، دگر پاداش هر سه یک چیز آمد از نقّاش

1 فعل حق را دگر ز کور دلی غرضی خاص کرد معتزلی

2 باز اصلاح حال هر بنده کرد واجب بر آفرینندۀ

3 بعد از آن التزام کرد محال که جزا را گرفت از اعمال

4 همه این شاخ و بیخ خودبینی است بار و برگ درخت بی دینی است