باب اول - فصل هفتم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 این صفت​های هفت گانه که رفت دائماً ذات را بود هر هفت

2 همه چون ذات وی قدیم الذّات متبرا ز کثرت و هیئات

1 نیست مفهوم هیچ یک موقوف بر کسی جز حقیقت موصوف

2 به حقیقی از این لقب کردند هفت دیدند چونکه بشمردند

3 وانکه معنی در او ندید نهفت نام این نَعْت​ها وجودی گفت

4 بوالحسن اشعری که هشت شمرد چونکه نعت بقا در او آورد

1 این همه بحث​های لفظی بود ورنه در اصل نیست گفت و شنود

2 صفت حق چو ذات بیچون است به حقیقت ز حصر بیرون است

3 گفت و گوئی ز فهم خود کردند سعی خود را بجای آوردند

4 آخرالامر چون فروماندند ورق عجز خویش برخواندند