باب اول - فصل شش در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 متکلم خدای رب رحیم به کلامی که همچو اوست قدیم

2 همه قرآن به کلی است دلیل بلکه تورات نیز با انجیل

3 سخن او چو ذات او می​دان خالی از حرف و صوت و این و زمان

1 حرف و صوتی کز اصطکاک هواست چون توان گفت کان کلام خداست

2 سخن حق ز حق نگشت جدا به خدا این چنین سزد به خودآ

3 قول حق از جهان حسی دان فی المثل چون کلام نفسی دان

4 وان کلام از قبیل وجدانی است همه دانند این چه نادانی است

1 رو تن و جان خویش را بشناس تا به قرآن رسی ز روی قیاس

2 سرّ قرآن تو آنگهی دانی که ببینی جمال انسانی

1 خواجه عبدالرحیم تبریزی بس نکو گفت اگر تو نستیزی

2 لفظ قرآن و صورت انسان گفت باشند فی المثل زَوْجان

3 معنی آن و روح این ز نهفت باز هستند در حقیقت جفت

4 هر دو را خود حقیقت از ره راز واحدٌ «لانفرق» آمد باز

1 اول اعجاز خلق هر دو جهان کرد ایزد به جملۀ قرآن

2 چونکه عاجز شدند «لایأتون» گشت نازل ز حضرت بیچون

3 بعد از آن امتحان به «عشر سور» کرد با جمله خلق بار دگر

4 باز عاجز شدند با که و مه گفت «فأتو بسورة مثله»

1 سخن حق، مشبهی لئیم حرف و آواز گفت هر دو قدیم

2 عرض آنگه قدیم!! این بشنو هرزۀ روشن این چنین بشنو

3 هیچ صوتی دو دم نمی​پاید مثل آن بر خدای کی شاید

1 در راه اعتزال هرزه سرای هست مخلوق حق کلام خدای

2 ذات حق بی سخن بود اکنون نیست لایق به حضرت بیچون

3 علم حق چون بدین کلام عظیم بود پیوسته او علیم و قدیم

4 کی شناسد وجود قرآن را تا نداند حقیقت آن را