باب اول - فصل چهارم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 آن مریدی که از ارادت و خواست کند او جمله نیک و بد، کژ و راست

2 کفر و دین، زشت و خوب، دشمن و دوست همه از قدرت و ارادت اوست

3 نافع و ضار و معطی و مانع کیست جز حی قادر صانع

4 تا که مثبت شود ارادت وی گفت «اردناه ان یقول لشیء»

1 کردن و ترک فعل یکسانست همه در قدرت و در امکانست

2 تا یکی را از آن بر افزاید به ضرورت مرجحی باید

3 پس ارادت به بود یا نابود جانبی را دگر بر آن افزود

4 فعل گر محدث است از هیئات خواست بوده است دایماً با ذات

1 در قضا نیست هیچ زشت و نکو هان مکن نسبت حدوث بدو

2 کفر او کفر نیست ایمان است منع او منع نیست احسان است

3 بد از آن رو کزوست بد نبود پس بد اندر وجود خود نبود

4 زانکه هستی هست​ها زان روست هستی بد برای خود نیکوست

1 شیخ الاسلام چون اشارت کرد سوی این سر بدین عبارت کرد

2 نیک نیک است، بد بد است ولیک به بدی بد نگر، به نیکی نیک

3 محض شر یا نه خود کثیرالشر نیست و نبود تو جمله نیک شمر

4 «هل تری من فطور» می​خوانی جمع شو چیست این پریشانی

1 گفت بابا فرج که بد خود نیست وانچه بد دیده​ای تو آن بد نیست

2 احمقی دید کافری قتال کرد از خیر او ز پیر سؤال

3 گفت هست اندر او دو خیر نهان که نبی و ولی ندارد آن

4 قاتلش غازی است در ره دین باز مقتول او شهید گزین

1 روی گازر سیه شد از خورشید جامه بنگر که خود شده است سپید

2 گر نبودی وجود خار کثیف گل نگشتی چنین لطیف و نظیف

3 چون بخارش نه خار یکسو شد گل نکو رنگ و شکل و خوشبو شد

4 زان کشیده است پوست بر به و سیب تا کند دفع تلخی و آسیب

1 بی غرض یک سخن ز من بشنو ره ببین اول، آنگهی میرو

2 زانکه بی این دو هیچ جا نرسی یک اشارت بس است اگر تو کسی

3 چشم در مقصد ارادت دار پس عنان قدم به امر سپار

4 امر حق را جز از ارادت دان زان نیاورد بوالحکم ایمان

1 امر تکلیف آفتابی بود هر کسی را چنانکه هست نمود

2 زو رسد هر کسی به حد کمال ناقص الذات گیر و کامل حال

3 باز پس مانده زو شود در پیش سالک از وی رسد به مقصد خویش

4 بی ارادت لزوم حجت کرد با ارادت ظهور حکمت کرد

1 آن نبینی که پرتو خورشید چون کند میوۀ سیاه سپید

2 امر در دل همین اثر دارد قوّتی را به فعل می​آرد

3 در ارادت نهفته بود احوال تا رسد هر کسی به حد کمال

4 امر وارد شد آزمایش را آن نکوهش مر این ستایش را

1 آن شنیدی که خواجه صاین دین گفت رهبر کسی بود در دین

2 کو بخود راه امر می​سپرد وز ارادت به خلق می​نگرد

3 سخنی خوب گفت و بس ظاهر قدس اللّه سرّه الطاهر

4 حق تعالی از این دو بهره دهاد مر تراو مرا به دانش و داد