باب اول - فصل دوم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 قدرت او چو ذات او کامل همۀ ممکنات را شامل

2 فیض و فضلش علی الدوام تمام جود و لطف و عطاش مطلق و عام

3 امر و خلقش به یکدگر مقرون جمله پیدا شده به «کن فیکون»

4 «انّما امرنا لشیء» گفت تا شود داخل آشکار و نهفت

1 باشد از روی قدرت و امکان کردن و ترک فعل​ها یکسان

2 نیست در علم و قدرتش دوری جمله یکسان ز روی مقدوری

3 اگر او را مخصّصی باید بود از عجز و کی ورا شاید

4 مالک الملک صانع جبّار نبود جز که فاعل مختار

1 نزد آن حضرت قدیر علیم خواه یک پشّه، خواه عرش عظیم

2 امر خلق است و خلق امر آنجا از مراتب شد آن و این پیدا

3 همه بسیارهای او یک چیز به من و تو پدید گشت تمیز

4 نیست محتاج مادت و مدت قدرتش نی به آلت و عُدَت

1 بدعت اول از فلاسفه خاست روی نار است، فلسفی آراست

2 نفی قدرت کند به نادانی تا ز بن بر کند مسلمانی

3 موجب الذات خواند او حق را کمتر از خویش داند او حق را

4 گفت مطلق که نیست او قادر کز یکی جز یکی نشد صادر

1 چرخ اعظم نگر که از تشویق دایماً چون همی زند تعلیق

2 بی سر و پا همیشه سرگردان گه به پهلو گهی به سر گردان

3 او ز مشرق به مغرب است روان هشتِ دیگر ازو بعکس دوان

4 صوفیان کبود پوش همه از غم دوست در خروش همه

1 مثل چرخ و شکلهای غریب بشنو از من کنون علی الترتیب

2 نردبازی است کار کون و فساد کعبتینی و طاسک نراد

3 طاس افلاک، کعبتین اختر ذنب و رأس راست چون ششدر

4 زده سه پنج و چار و سه دو کره کرده هر هفت و هشت و نه دوره

1 کلی آن اگرچه بی ریب است لیک جزوی که حکم بر غیب است

2 نیست در وسع و طاقت بشری زان مزن دم که آب خود ببری

3 کی درآید به زیج ایلخانی حکم و تقدیرهای ربانی

4 سیر سیارگان به حکم رصد کی درآید به حصر و ضبط و عدد