باب اول - فصل دوم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 مدتی من ز عمر خویش مدید صرف کردم به دانش توحید

2 در سفرها به مصر و شام و حجاز کردم ای دوست روز و شب تک و تاز

3 سال و مه همچو دهر می​گشتم ده ده و شهر شهر می​گشتم

4 گاهی از مه چراغ می​کردم گاه دود چراغ می​خوردم

1 صانعی کوزه​ای ز برف بساخت کرد پر آب و اندر آب انداخت

2 کوزۀ برف ناگه ازتب و تاب آب گشت و برآمد آب به آب

3 چیست اندر مَثَل همه عالم عدمی در میان بحر عدم

4 هرچه را پیش و پس عدم باشد بود و نابود او بهم باشد

1 با وجود تو خود کدام وجود کس عدم را نهاد نام وجود

2 ظاهر و باطن، اوّل و آخر تو و غیری نه در میان ظاهر

3 بودِ هر بود با تو نابود است وین چنین بوده است تا بوده​ست

4 هستی نیست با تو هستی نیست نیستی هست تا تو هستی، نیست

1 وحدتش نیست از قبیل شمار برتر آمد ز اندک و بسیار

2 عدمی دان تعیّن اشیا نیست از نیست شد به نیست جدا

3 جایز است امتیاز در اَعْدام وی نه فرد است در حقیقت و نام

4 نیستی​ها به نیستی ممتاز هرمحالی شده محل جواز

1 لفظ قرآن و معنی برهان قول «لو کان فیهما» را دان

2 یعنی از کثرت الاهستی آسمان و زمین تباهستی

3 دو کس ار متفق شوند به رای بود از عجز و کی شوند خدای

4 ورنه چون این از آن جدا باشد آنکه غالب بود خدا باشد

1 صابی مشرک ستاره پرست کوز «انعام بل اضل» بتر است

2 ازکواکب اثر چو دید اینجا زان بنگذشت و گفت هست خدا

3 ساخت مانند کوکب آن تمثال تا پرستش کند به کفر و ضلال

4 کرد ممتاز هر یکی در اسم زیر هر یک نهاد چند طلسم