باب اول - فصل دوم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 رفت یک روز ابلهی نادان پیش خواجه محمد کُجُجان

2 گفت ای خواجه هر چه هست منم راست بشنو قبول کن سخنم

3 خواجه گفتا که آفتاب گواه می​نخواهد به روشنی ز افواه

4 نور خورشید خود گواه خود است هم تو بشنو که داده را ستده​ست

1 صابی مشرک ستاره پرست کوز «انعام بل اضل» بتر است

2 ازکواکب اثر چو دید اینجا زان بنگذشت و گفت هست خدا

3 ساخت مانند کوکب آن تمثال تا پرستش کند به کفر و ضلال

4 کرد ممتاز هر یکی در اسم زیر هر یک نهاد چند طلسم

1 باز نصرانی پلید خبیث قایل آمد به شرکت و تثلیث

2 سه گرفت او مدبر عالم حق تعالی و عیسی و مریم

3 قوم نسطور و قوم ملکائی وان یعقوب نحس، خودرائی

4 جمله اقنوم​ها یگانه نهند مذهب و ملت سه گانه نهند

1 اندر ایّام دولت مأمون بود نسطور نام یک ملعون

2 کرد بر رأی خویشتن تأویل متشابه چو دید در انجیل

3 گفت اللّه داشت سه اقنوم کان وجود و حیات اوست و علوم

4 کلمه است آن وجود بر تصحیح که بدان متحدشدست مسیح

1 منکر وحدتند جمله مجوس تا چه گفته است گبرک منحوس

2 شر و کفر ازوجود اهرمن است خیر یزدان کند که ذوالمنن است

3 نیک و بد دیده​اند بدکیشان زان دو فاعل نهاده​اند ایشان

4 به توهم که نیک بد نکند باز بد کار نیک خود نکند

1 گشت پیدا ز ملک ما زرداشت آنکه این نقش را نخست انگاشت

2 دید در خلوت او مگر انوار کرد مانندگی به صورت نار

3 بود او حقه باز و چابک دست وز طلسمات نقش​ها می​بست

4 حیلتی چند ساخت سخت نکو شاه گشتاسب بگروید بدو