باب اول - فصل اول در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 بر وجود تو ای الاهبه حق هست هر ذرّه​ای گواه به حق

2 هرچه از غیب در شهود آمد هم ز جود تو در وجود آمد

3 جمله اشیا به نطق حال فصیح حامد صانعند در تسبیح

4 چیست تسبیح​های بی مانع جز دلالت ز صنع بر صانع

1 بهر تأکید آیت قرآن بشنو از عقل واضح برهان

2 هیچ ممکن به خویش هست نشد شیب و بالا، بلند و پست نشد

3 دور باطل، تسلسل است محال اوست پس مبدء و بدوست مال

4 زانکه بر بود ذات خود موقوف نشود کس چو وصف بر موصوف

1 به محیط افکن ای خرد زورق جای باطل نماند «جاء الحق»

2 چند از آیات انفس و آفاق «اولم یکف» خوان علی الاطلاق

3 به دلیلی، پسندیده نیست خدای تا چوهرجائیان روی هر جای

4 نیست جائیت تا به هر جائی همه جایی تویی چو برجایی

1 بر جُنَید ابلهی گرفت این دَقْ که چه داری دلیل هستی حق

2 پیر دم زد ز عالم ارواح گفت: اغنی الصّباح عن مصباح

3 صبح را نیست حاجتی به چراغ نور خود دارد از چراغ فراغ

4 همه عالم فروغ نور خور است چه مجال چراغ مختصر است

1 هدهدی را مگر ز طالع شوم گذر افتاد بر خرابۀ بوم

2 از سلیمان شنیده بود وعید آخر افتاد در عذاب شدید

3 هیچ بومان به شب نمی​خفتند هر زمانیش برمی​آشفتند

4 چون نسیم سحرگهی بدمید زان خراب آشیانه بر پرید

1 ای که اندر حجاب ماندستی آیت نور را نخواندستی

2 از طلب حاضر تو غایب شد رای صائب همه مصایب شد

3 حاضری کز طلب شود پنهان دیدن او به سعی و جد نتوان

4 هرزه هر ساعتی ز بیکاری دیدۀ دل به خار می​خاری

1 در خودی کرده​ای خدا را گم این انتم فانّه معکم

2 دست او طوق گردن جانت سر برآورده از گریبانت

3 به تو نزدیکتر ز حبل ورید تو در افتاده در ضلال بعید

4 چند گردی به گرد هر سر کوی درد خود را دوا هم از خود جوی

1 دید یک عاشق از دل پر تاب حضرت حقتعالی اندر خواب

2 دامنش را گرفت آن غمخور که ندارم من از تو دست دگر

3 چون درآمد ز خواب خوش درویش دید محکم گرفته دامن خویش

4 دامن خویش را ز دست مده سر در آفاق هرزه بیش منه

1 منکر حق طبیعی آمد و بس آن خر بدگهر، سگ ناکس

2 دهر را کردگار می​خواند اثر از روزگار می​داند

3 نظرش تا به چرخ و انجم شد پیشتر زان نرفت از آن گم شد

4 دهر را نیز همچو ما می​دان روز و شب، ماه و سال سرگردان

1 وحدت حق چو مرکزی است بسیط ما همه نقطه​های دور محیط

2 کژی دایره نه از نُقَط است نقطه و آنگاه کژ، نه این غلط است

3 نقطه​ها چون به همدگر پیوست کژیی در خیال صورت بست

4 کژی کژ ز وضع و هیئات است ذات را راستی هم از ذات است