لطف خدای جمله کمالات خلق را از ادیب صابر مفرد 1
1. لطف خدای جمله کمالات خلق را
یک جای کرد و داد بدو نام مصطفی
آب عنب تو گیر که اهل طرب تویی از ادیب صابر مفرد 2
1. آب عنب تو گیر که اهل طرب تویی
اهل آن کس است آنکه زآب عنب گرفت
نمود خون عدو برکشیده خنجر از ادیب صابر مفرد 3
1. نمود خون عدو برکشیده خنجر او
به گونه شفق سرخ بر سپهر کبود
تنگی گرفت بی تو دلم چون دهان از ادیب صابر مفرد 4
1. تنگی گرفت بی تو دلم چون دهان تو
تنگی مگر نصیب دلم زآن دهان ریید
مگر آسان شود به یاری بخت از ادیب صابر مفرد 5
1. مگر آسان شود به یاری بخت
ورنه دشوار می نماید کار
مرغزاری کاندر آن باشد گذر از ادیب صابر مفرد 6
1. مرغزاری کاندر آن باشد گذر یکسر تو را
چشمه حیوان شود هر چشمه آن مرغزار
نسیم گل چو به خلق تو نسبتی دارد از ادیب صابر مفرد 7
1. نسیم گل چو به خلق تو نسبتی دارد
به صد زبان بستابد هزار دستانش
خود را بزرگ می کنم اندر میان از ادیب صابر مفرد 8
1. خود را بزرگ می کنم اندر میان خلق
بی آن که خدمتی ز برای تو می کنم
قهرت چو فرو بارد در معرکه سطوت از ادیب صابر مفرد 9
1. قهرت چو فرو بارد در معرکه سطوت
از بید کشد خنجر وز غنچه کند پیکان
ذوق عشقت کاشکی جانا نمی دیدی از ادیب صابر مفرد 10
1. ذوق عشقت کاشکی جانا نمی دیدی دلم
یا تن کاهیده من تاب هجران داشتی