باب دهم در مناجات و ختم کتاب در بوستان سعدی شیرازی

1 بیا تا برآریم دستی ز دل که نتوان برآورد فردا ز گل

2 به فصل خزان در نبینی درخت که بی برگ ماند ز سرمای سخت

3 برآرد تهی دستهای نیاز ز رحمت نگردد تهیدست باز

4 مپندار از آن در که هرگز نبست که نومید گردد بر آورده دست

1 سیه چرده‌ای را کسی زشت خواند جوابی بگفتش که حیران بماند

2 نه من صورت خویش خود کرده‌ام که عیبم شماری که بد کرده‌ام

3 تو را با من ار زشت رویم چه کار؟ نه آخر منم زشت و زیبا نگار

4 از آنم که بر سر نبشتی ز پیش نه کم کردم ای بنده پرور نه بیش

1 مغی در به روی از جهان بسته بود بتی را به خدمت میان بسته بود

2 پس از چند سال آن نکوهیده کیش قضا حالتی صعبش آورد پیش

3 به پای بت اندر به امید خیر بغلطید بیچاره بر خاک دیر

4 که درمانده‌ام دست گیر ای صنم به جان آمدم رحم کن بر تنم

1 شنیدم که مستی ز تاب نبید به مقصورهٔ مسجدی در دوید

2 بنالید بر آستان کرم که یارب به فردوس اعلی برم

3 مؤذن گریبان گرفتش که هین سگ و مسجد! ای فارغ از عقل و دین

4 چه شایسته کردی که خواهی بهشت؟ نمی‌زیبدت ناز با روی زشت