پر گشودیم و به از حسین منزوی اشعار پراکنده 54

1 پر گشودیم و به دیوار قفس ها خوردیم

2 وه که در حسرت یک بال پریدن مردیم

3 فدیه واری است به زیر قدم گل، باری

4 نیمه جانی که ز چنگال خزان در بردیم

5 مشت حسرت به نوازش نرسیده خشکید

6 ناتمامیم که در غنچه ی خود پژمردیم

7 سهم خاکیم لبی از نم مان تر نشده

8 خود گرفتم می صافیم و گرفتم دُردیم

9 تا چه آریم به کف وقت درو؟ ما که به خاک

10 جز تنی خسته و قلبی نگران نسپردیم

11 خم نکردیم سر سرو به فرمان ستم

12 گر چه با تیشه ی توفان ز کمر تا خوردیم

13 زهرخندی که نچید از لب مان دوزخ نیز

14 آه از این میوه ی تلخی که به بار آوردیم

15 ( اشعار حسین منزوی )

16 در انتظار تو تا كي سحر شماره كنم؟

17 ورق ورق شب تقويم كهنه پاره كنم؟

18 نشانه هاي تو بر چوب خط هفته زنم

19 كه جمعه بگذرد و شنبه را شماره كنم

20 براي خواستن خير مطلقي كه تويي

21 به هر كتاب ز هر باب استخاره كنم

22 شب و خيال و سراغ تو،باز مي آيم

23 كه بهت خانه ي در بسته را نظاره كنم

24 تو كي ز راه ميايي كه شهر شبزده را

25 به روشنايي چشمم چراغواره كنم؟

26 ز ياس هاي تو مشتي بپاشم از سر شوق

27 به روي آب و قدح را پر از ستاره كنم

28 هزار بوسه ي از انتظار لك زده را

29 نثار آن لب خوشخند خوشقواره كنم

30 هنوز هم غزلم شوكراني است الا

31 كه از لب تو شكرخندي استعاره كنم

32 حسین منزوی