زلف که هزار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 100

1 ای مرا کرده مشوّش زلفت وی ز گل ساخته مفرش زلفت

2 تا که در خسته دل ما پیوست نیست خالی ز کشاکش زلفت

1 کی بود؟کی بود؟ که در آیم ز درت همچو زلف تو در افتم ببرت

2 تا که از بوسه بتاراج دهم شکر ننگت و تنگ شکرت

1 رخ خوبت به قمر می ماند ذوق لعلت به شکر می ماند

2 عقل با این همه دانایی خویش چون ترا بیند در می ماند