ز تاب گل ز بس افروخت آشیانهٔ از سلیم تهرانی غزل 730

1 ز تاب گل ز بس افروخت آشیانهٔ مرغ سمندر از پی آتش رود به خانهٔ مرغ

2 تو فکر روزی خود را به آسمان بگذار بود به عهدهٔ صیاد، آب و دانهٔ مرغ

3 کسی به غیر غم از دل نمی‌دهد خبری سراغ گیر ز صیاد، راه خانهٔ مرغ

4 امید حاصل دنیا نشاط‌انگیز است ز ذوق بیضه بود هر نفس ترانهٔ مرغ

5 صبوری از دل عاشق طلب مکن ناصح مجوی بیضهٔ فولاد از آشیانهٔ مرغ

6 سرود دل به سر زلف او سلیم خوش است که نیست بی‌اثری نالهٔ شبانهٔ مرغ