زلفت شب قدرست،زهی سایه از قاسم انوار غزل 314

1 زلفت شب قدرست،زهی سایه ممدود! رویت مه بدرست،زهی طالع مسعود!

2 در بادیه محنت هجران،شب تاریک بی نور رخت جان نبرد راه بمقصود

3 در باده و زاویه جز دوست ندیدیم این راه بدانستم و این بادیه پیمود

4 از مسکن جانهاگل صد برگ بر آمد تا سنبل سیراب تو بربرگ سمن سود

5 از حسن هویدا شود این عشق جهان سوز این جا بشناسی صفت شاهد و مشهود

6 یک غمزه ز تو دادن و صد جان و دل از ما بردند باقبال تو سودازدگان سود

7 حیران تو امروز نشد قاسم مسکین تا هست چنین باشد و تا بود چنین بود