دل دیوانه ز زلفت چو رها از آشفتهٔ شیرازی غزل 482

1 دل دیوانه ز زلفت چو رها می‌گردد هست مرغی که ز کاشانه جدا می‌گردد

2 تا که مهر رخ تو شمع درونست مرا مه چو پروانه به گرد سرما می‌گردد

3 لیک آن را که بود مهر تو با جان پیوند حاش لله که ز دام تو رها می‌گردد

4 این قماری که دلم باخت حریفان در عشق در همه عمر پی نقش وفا می‌گردد

5 دل آشفته گر از زلف تو پیوست بخط از پی خاصیت مهر و گیا می‌گردد

6 زاهد ار طوف کند خانه کعبه به گمان لیک عارف ز پی خانه خدا می‌گردد

7 سعی در مروه ندارد به قیاس این مقدار گرد میخانه چو رندی به صفا می‌گردد

8 در میخانه توحید علی آن که سپهر به طواف در او بی‌سر و پا می‌گردد