زلف سیهت که مشک از اوحدالدین کرمانی رباعی 101

1 در آتش عشق رنگ دل بزاید جز در غم عاشقی طرب نفزاید

2 در عشق دل و دلبر ثابت باید یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

1 بنیاد وجود سخت سست افتاده است وین قابض روح نیک چست افتاده است

2 با کیست خصومت که حوادث را نیز بستست که از روز نخست افتاده است

1 ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم در دام بلا فتاده ای می بینم

2 از یار کناره کرده ای می دانم دل در دگری نهاده ای می بینم