زلفت که دلم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 254

1 نیکویی بیش از آن نمی باید فتنه اندر جهان نمی باید

2 راست اندازۀ دلم دارد تنگ تر زان دهان نمی باید

1 هر که رخسارش آرزو کردست گل بر بارش آرزو کردست

2 بی خودیّ دلم بجای خودست زانکه دیدارش آرزو کردست

1 مژده ایدل که یار باز آمد ترک چابک سوار باز آمد

2 غمزۀ او نیم مست برفت با هزاران خمار باز آمد