زلفت از سنبل تر گرد از ابن یمین فریومدی غزل 119

1 زلفت از سنبل تر گرد سمن پرچین کرد گل رخ از پرتو خورشید رخت پرچین کرد

2 آمد از کوی تو باد سحری مشک افشان مگر از شام دو زلفت گذری بر چین کرد

3 با سر کوی تو صاحبنظرش نتوان گفت هر که رغبت بتماشا گه حور عین کرد

4 شمه ئی از صفت حسن تو میگفت صبا گل چو بشنید رخ از شرم رخت رنگین کرد

5 در هوای لب تو جان بدهم تا گویند بود فرهاد که جان پیشکش شیرین کرد

6 بشکر خنده چو بنمود گهر لعل لبت روی خورشید پر از کوکبه پروین کرد

7 چون سخن از قد چون سرو تو گفت ابن یمین راستی را همه کس از دل و جان تحسین کرد