کُشتی ز بس انتظار از حکیم نزاری قهستانی غزل 1267

1 خنک دلی که زمام رضا دهد به قضا چو روزگار نگردد ز اقتضای رضا

2 به نوکِ کلک ازل هر چه بودنیست نگاشت قضای کن فیکون بر صحیفة مبدا

1 جام پر جان کن بیاور ساقیا بین که می گردد سرم چون آسیا

2 طبع را اکسیر می پر می کنم می کنم حاصل از او این کیمیا

1 مگر حبیب کند چاره عن قریب مرا در این مرض چه مداوا کند طبیب مرا

2 حیات محض شود موت تلخ در حلقم ز نوش داروی لب گر کند نصیب مرا