1 زین دام تن گهی که چو شهباز برپرم بالی بهم زنم ز سماوات بگذرم

2 نهصد هزار دوره عظمی ورای عرش طیران کنم که جز برخ دوست ننگرم

3 هر لحظه بحسن دگر صدهزار بار بینم جمال عارض آن ماه پیکرم

4 در هر تجلیی ز جمالش شوم فنا کلی حجاب هستی خود را ز هم درم

5 چندین هزار دور برآید در آن فنا تا از بقای خویش کند زنده دلبرم

6 از خلعت منی چو مرا یار عور ساخت آنگه لباس هستی خود کرد در برم

7 دیدم که هر چه هست منم، نیست هیچ غیر هر ذره گشته پرده برروی انورم

8 آئینه جمال جهان سوز روی ماست از حیز عدم بوجود آنچه آورم

9 حالات مابشرح نیاید اسیریا تا لطف نوربخش جهان گشت رهبرم