زین بیشتر چون زلف از جهان ملک خاتون غزل 1171

1 زین بیشتر چون زلف خود خاطر پریشانم مکن واندر فراق ای عمر من شیدا و حیرانم مکن

2 دردی ز تو دارم ولی درمان نمی یابم چرا آخر که گفتت درد ده وز لطف درمانم مکن

3 از دست هجران جان من آمد به لب از وصل خود دادم بده زین بیشتر بیداد بر جانم مکن

4 پیمان تو با من داده ای در عهد حسن خویشتن ای نور دیده رخنه ای در عهد و پیمانم مکن

5 من ذرّه ناچیز و تو سلطان انجم خود تویی خورشید وارم رخ نما چون ابر گریانم مکن

6 هر چند من مستغرقم از آب چشم خویشتن بر آتش هجران خود زین بیش بریانم مکن

7 ای جان و ای جانان من فرماندهی بر جان من هر جور می خواهی بکن در بند هجرانم مکن

8 چون از رخ جان پرورت هستم بعید اندر جهان من لاشه ی بی حاصلم در عید قربانم مکن

9 از تاب چوگان دو زلف اندر سر میدان عشق مانند گوی اندر غمت افتان و خیزانم مکن