زردم ز فراق روی دلدار از جهان ملک خاتون رباعی 177

1 بر مثال نامه بر خود چند پیچانی مرا چون قلم تا کی به فرق سر بگردانی مرا

2 چند بفریبی به تقریر و به تحریرم دگر این چنین نادان نیم آخر تو می دانی مرا

1 تا که دل مایل آن سرو روانست مرا خون دل در غمش از دیده روانست مرا

2 گرچه برگشت و جفا کرد و به هیچم بفروخت چه توان کرد که او روح و روانست مرا

1 پیش رخسار چو خورشید تو مردن سهلست جان شیرین به لب دوست سپردن سهلست

2 دل ببردی ز من خسته و دادی بر باد دل درویش نگه دار که بردن سهلست