زردم ز فراق روی دلدار چو شمع از ملک خاتون رباعی 177

1 ترا با ما بگو جانا چه کین است که با ما دایماً رایت چنین است

2 به چشم خشم در ما بنگری تیز دو طاق ابروانت پر ز چین است

1 مرا دایم خیالت در ضمیر است مرا از روی خوبت ناگزیر است

2 نیامد جز خیالت در دو چشمم از آن رو کاو به غایت بی نظیر است

1 دلا در جهان شادمانی کمست نصیب تو باری ز عالم غمست

2 مخور غم برو بیش از این شاد باش که کار جهان سر به سر یک دمست