1 خیمهٔ زربفت زد بر چرخ نیلی آفتاب از پرند نیلگون آویخت بس زرین طناب

2 بال بگشود از پس شام سیه صبح سفید همچو سیمین شاهبازی از پی مشکین غراب

3 عنبرین‌موی شب‌ارکافورگون شدعیب نیست صبح روز پیری آید از پس شام شباب

4 تاکه سیمین حلقهای اختران درد ز هم خور برون‌آمد چو زرین تیغی ازمشکین قراب

5 یا نه‌گفتی از پی صید حواصل بچگان زاشیان چرخ بیرون شد یکی زرین عقاب

6 یا به جادویی فلک در حقهٔ یاقوت زرد کرد پنهان صد هزاران مهره از در خوشاب

7 یا نه زرین عنکبوتی‌گرد صد سیمین مگس بافته درگنبد مینا دو صد زرین لعاب

8 یا نهنگی‌کهربا پیکرکه از آهنگ او صدهزاران ماهی سیم افتد اندر اضطراب

9 یا چو زرین زورقی‌کز صدمتش پنهان شود درتک سیمابگون دریا دو صد سیمین حباب

10 در چنین صبحی به یادکشتی زرین مهر ای مه سیمین‌لقا ما را به‌کشتی ده شراب

11 محشر ارخواهی زگیسو چهره‌یی بنما ازآنک محشر آن‌روز است‌کز مغرب درآید آفتاب

12 عیش جان در مرگ تن بینم خرابم‌کن ز می کاین حدیثم بس لدوا للموت وابنوا للخراب

13 هردو لعلت شکر نابست خواهم هردو را می‌ببوسم تا نماند در میانشان شکرآب

14 خاصه‌این ماه‌رجب‌کز خرمی جشنی عجیب کرد شاه از بهر مولود شه دین بوتراب

15 ناصر دین و دول آرایش ملک و ملل ناصرالدین شاه غازی خسرو مالک رقاب

16 رسم این جشن نوآیین‌کرد شاه دین‌پرست آنکه چون ذات‌خرد ملکش مصون از انقلاب

17 از برای عمر جاویدان و نام سرمدی کردکاری‌کش خدا بخشد ثواب اندر ثواب

18 راستی از شهریاران این محاسن درخورست نه محاسن را بحنا روز و شب‌کردن خضاب

19 قصرجاویدی ببایدساختن بی‌خاک‌وخشت ورنه‌کو آن‌گنگ دژ کابادکرد ا فراسیاب

20 همچو نوروز جلالی شاید ار این عید را خلق عید ناصری خوانند بهر انتساب

21 خاک‌راه بوترابست این‌ملک‌کز رشک او آسمان‌گوید همی یا لیتنی‌کنت تراب

22 کیست دانی بوتراب آن مظهرکامل‌که هست درمیان حق‌و باطل حکم او فصل الخطاب

23 اولین نور تجلی آخرین تکمیل فرض صورت‌اسماء حسنی معنی حسن‌المآب

24 جوهر عشق الهی ریشهٔ علم ازل شیرهٔ شور محبت شافع یوم‌الحساب

25 ناظم هر چارگوهر داور هر پنج حس مالک‌هر هفت دوزخ فاتح هر هشت باب

26 خاصیت بخش نباتات از سپندان تا به عود رنگ‌پرداز جمادات از شبه تا در ناب

27 نام او در نامهٔ ایجاد حرف اولین ذات او در دفتر توحید فرد انتخاب

28 نطفه‌یی بی‌مهر او صورت نبندد در رحم قطره‌یی بی‌امر او نازل نگردد از سحاب

29 هیچ طاعت بی‌ولای او نیفتد سودمند هیچ دعوت بی‌رضای او نگردد مستجاب

30 بر سلیمان قهرش از یک ترک استثنا نمود سر القینا علی‌کرسیه ثم اناب‌

31 قدر او بر جاهلان پوشیده ماند ار نه خدای هفت‌دوزخ را نکردی خلق از بهر عذاب

32 گرچه دیدندش به بیداری ندیدندش درست چشم‌عاشق‌کور بود و چهر جانان در حجاب

33 نه‌توانم ممکنش خوانم نه واجب لاجرم اندرین ره نه‌درنگم ممکنست و نه‌شتاب

34 عقل‌گوید عشق دیوانه است زامکان پا مکش عشق‌گوید عقل بیگانه است آن‌سوتر شتاب

35 عقل‌گویدلنگ شد اسبم بکش لختی عنان عشق‌گویدگرم شدخشم بزن‌برخی رکاب

36 داوری را از زبان عشق فالی برزدم داوری را از زبان عشق فالی برزدم

37 راستی را عقل نتواندکزو یابد نشان کی توان جستن نشان آب شیرین از سراب

38 ای‌که‌گویی حق به‌قرآن وصف‌او ظاهر نگفت وصف او هست آنچه هست اندرکتاب مستطاب

39 گرتو از هرعضو عضوی وصف‌گویی بی‌شمر یاکه از هر جزو جزوی مدح رانی بی‌حساب

40 وصف آن اعضا ز وصف تن بود قایم مقام مدح این اجزا ز مدح‌کل بود نایب مناب

41 با همه اشیاست جفت و وز همه اشیاست فرد چون‌خرد درجان وجان درجسم وجسم اندرثیاب

42 وین به عنوان مثل بد ورنه‌کی‌گنجد به لفظ ذوق صهبا طعم شکر رنگ‌گل بوی‌گلاب

43 ذوق‌آ‌ن‌خواهی‌بنوش‌و طعم‌آن‌خواهی بچش رنگ‌این خواهی ببین و بوی‌آن خواهی بیاب

44 گرنبد باوی خطاب حق به‌ظاهر باک نیست کاوست منظور خدا با هرکه فرماید خطاب

45 فاش‌ترگویم رجوع‌لفظ ومعنی چون‌به‌دوست در حقیقت هم سؤال از وی تراود هم جواب

46 ور همی بی‌پرده‌تر خواهی بگویم باک نیست اوست‌لفظ‌واوست‌معنی‌اوست‌فصل واوست‌باب

47 او مدادست او دواتست او بیانست او قلم اوکلامست اوکتابست او خطابست او عتاب

48 این همه‌گفتم ولی بالله تمام افسانه بود فرق‌کن افسانه را از وصف ای‌کامل نصاب

49 وصف‌آن باشدکزاو موصوف‌رابتوان شناخت نه همی افسانه‌گفتن همچوکور از ماهتاب

50 وصف‌نور آنست‌کز چشمت درآید در ضمیر مدح آب آنست کز جانت نشاند التهاب

51 ای‌که سیرابی خدارا وصف‌آب ازمن مپرس هل بجویم تشنه‌یی آنگه بگویم وصف آب

52 چشم بندی هست تعریف از پی نامحرمان تا نبیند چشمشان رخسار جانان بی‌نقاب

53 وینکه من‌گویم تمام افسانهای عاشتیست تا بدان افسانه نامحرم رود لختی به خواب

54 دیده‌باشی شاهدی چون بارقیب آید به‌بزم عشق‌غیرت پیشه هرساعت فتد درپیچ‌وتاب

55 مصلحت را صد هزار افسانه‌گوید با رقیب خوابش‌‌آید خودز وصل‌دوست‌گردد کامیاب

56 مغزگفتی نغزگفتی لیک قاآنی بترس زابلهان‌کند فهم و جاهلان دیریاب

57 راه‌تنگست و فرس لنگست و معبر پر ز سنگ ای سوار تیز رو لختی عنان واپس بتاب

58 بیش‌ازینت حدگفتن نیست‌ورگویی خطاست ختم‌کن اینجا سخن والله علم بالصواب