زین بادیه چون رفت مه از آشفتهٔ شیرازی غزل 907

1 زین بادیه چون رفت مه نوسفر من کاین دشت همه دجله شد از چشم تر من

2 خوش باد بمرغان چمن وقت که صیاد در دام شکسته است همه بال و پر من

3 شد چاشنی کام رقیبش شکر وصل آن نخل که خورد آب زخون جگر من

4 دادی تن سیمین بزر و نیست بیادت از اشک چه سهم من و روی چو زر من

5 ای یوسف کنعانی در مصر عزیزی هرگز نکنی یاد که چونشد پدر من

6 این برق جهانسوز که بر حاصل ما رفت هیهات که بر جای گذارد اثر من

7 از کوه غم عشق تو آمد سحر آواز مژده که دو صد طور بود در کمر من

8 آشفته چه سوز است بجانم که در این باغ همچون شجر طور شرر شد ثمر من

9 بگفت سحر پیر خرابات بمستان سرچشمه کوثر بود از خاک در من

10 آن باده فروش خم توحید الهی کش خاک کف پای بود تاج سر من