زان پیشتر که باده به پیمانه از حزین لاهیجی غزل 232

1 زان پیشتر که باده به پیمانه آشناست چشم ترم به گریهٔ مستانه آشناست

2 چون مردمک، نمی رود از دیده خال تو مرغ نگاه من، به همین دانه آشناست

3 روی نیاز، چون گل رعنا دو رنگ نیست یکسان دلم به کعبه و بتخانه آشناست

4 عادت به سخت رویی ایام کرده ایم با سنگ کودکان، سر دیوانه آشناست

5 بیگانه است در نظرم دور آسمان چشمم همین به گردش پیمانه آشناست

6 در آتشم ز نسبت شمشاد با قدت در غیرتم که زلف تو با شانه آشناست

7 گرد خط از رخت ننشیند به آب تیغ این بوستان، به سبزهٔ بیگانه آشناست

8 چون شمع، زنده ایم حزین از حدیث عشق ما را زبان به گرمی افسانه آشناست