زاهد که بپاک دامنیها از مشتاق اصفهانی رباعی 22

1 ز زلفش تارک جانم بود پیوند هر مو را به صد تیغ جفا نتوان بُرید از هم من و او را

2 جفای آسمان کم بود عشاق بلا جو را نمود از وسمه آن مه لاجوردی طاق ابرو را

1 گلی و گل رخی تا در چمن هست خروش بلبل و افغان من هست

2 دلم در سینه خون گشت و نگفتی که یعقوبی درین بیت الحزن هست

1 خونم ز لب بوسه فریب تو هوس ریخت آخر ز غمت خون مرا بین که چه کس ریخت

2 با حسرت گلشن چه کند مرغ گرفتار صیاد چه شد گل به در و بام قفس ریخت