زاهد و محتسب و شیخ بهم از آشفتهٔ شیرازی غزل 491

1 زاهد و محتسب و شیخ بهم پیوستند تا در میکده را بر رخ رندان بستند

2 گر به بندند در میکده یا بگشایند خیل مستان خم عشق تو بی می مستند

3 جملگی عقرب جراره و با نیش جفا بتقاضای طبیعت دل مستان خستند

4 تا که رفته ززمین جانب افلاک امشب کز پی رقص ملایک بهوا می جستند

5 غمزه و خال و خط و زلف تو اندر ره دل آه کاین سلسله طرار بهم همدستند

6 گر زمستان تو گستاخ زند سر سختی که سلامیت بگویند و دعا بفرستند

7 نام سامان نبری در بر عشاق ایدل که چو آشفته بآن سلسله مو پیوستند

8 عارفان کز خم زلف تو کمندی دارند جمله زنجیر تعلق زجهان بگسستند

9 دست افتاده زپایان ره عشق بگیر زآنکه تو دست خدائی و همه بی دستند