ز کویش نسیم صبا بوی برد از سلمان ساوجی غزل 134

1 ز کویش نسیم صبا بوی برد به بویش دلم پی بدان کوی برد

2 دل از چنبر زلف او چون جهد؟ که باد سحر جان به یک سوی ‌برد

3 خیال کنارش بسی داشتند ز هی پیرهن کز میان گوی برد!

4 به پشتی رویش قوی گشت زلف دل عالمی را از آن روی برد

5 سهی سرو من تاز چشمم برفت به یکبارگی آبم از جوی برد

6 که راز پریشان ما فاش کرد؟ که چون زلف او باد هر سوی برد

7 مگر زلف او گفت در گوش او صبا در گذر بود از آن بوی برد

8 دلی داشت سلمان، شد آن نیز گم چرا گم شد آن لعل دلجوی برد؟