ز سیلی غمت از دیده خون همی بارم از جامی غزل 241

1 ز سیلی غمت از دیده خون همی بارم رخ از طپانچه بدینگونه سرخ می دارم

2 گر آوری پی آزار من هزاران ناز هزار گونه نیاز آرم و نیازارم

3 چگونه سر نهم اندر جهان ز خاک درت چو آمده ست به کوی تو سر به دیوارم

4 چه حاجت است مرا مرهم طبیب این بس که چاک سینه ز خاک درت بینبارم

5 اگر چه دست اجل چاکم افکند در جیب گمان مبر که زکف دامن تو بگذارم

6 غم درشت فرو می خورم به یاد رخت به بوی تازه گلی خاربن همی کارم

7 به وصف روی تو جامی ز بس که شعر نوشت چکد گلاب گر اوراق او بیفشارم