1 ز بوی باده دلم آب و رنگ می گیرد ز نام توبه آیینه ام زنگ می گیرد

2 ز محتسب مکن اندیشه ، زود باده بیار که او گناه بر اهل درنگ می گیرد

3 دلم ز کوی خرابات دور کرده، هنوز خبر ز کوچهٔ ناموس وننگ می گیرد

4 به ملک هستی ما رو نهاد سلطانی که ما به صلح دهیم او به جنگ می گیرد

5 به لاک جوهر شمشیر، ناز خوبانیم که تار زخم جدا گشته رنگ می گیرد

6 هجوم عشوهٔ یار است بر دل عرفی سپاه کیست که شهر فرنگ می گیرد