ز لوح حکمت اندیشان بگو از حزین لاهیجی غزل 137

1 ز لوح حکمت اندیشان بگو خونین درونان را که صدره شسته طفل اشک من چون مشق یونان را؟

2 غبار از تربتم چون بید مجنون می کشد بالا سرافرازی بود افتادگی، طالع نگونان را

3 چه باید کرد مشت خون خود را؟ مضطرب حالم سرافرازان نمی خواهند پامال زبونان را

4 به بند غیر تا باشد، بود دیوانگی ناقص ز موی سر بود زنجیر پا، کامل جنونان را

5 نکویان را به خون زاهد و عاشق بود دستی شراب مذهب و مشرب، حلال این ذوفنونان را

6 بخار از ارض، با جذب طبیعی بر نمی خیزد چنین کز خاک ره برداشت چرخ سفله دونان را

7 حزین ، از معجز لعل که تعلیم سخن داری؟ خروشت، مهر بر لب می زند جادوفسونان را