ز مزدقانی باور کنم اگر گوید از کمال‌الدین قصیده 126

1 آنکه سرم بر خط فرمان اوست گوی دلم در خم چوگان اوست

2 دل بغمش دادم و جان هم دهم گر لب و دندان لب و دندان اوست

1 دلم نخست که دل بر وفای یار نهاد به بی قراری با خویشتن قرار نهاد

2 ز جان امید ببّرید و دل ز سر برداشت پس انگهی قدم اندر ره استوار نهاد

1 تا دم باد صبا بگشا دست گرهی از دل ما بگشا دست

2 هر فتوحی که جهانراست ز گل همه از باد هوا بگشادست