1 ز بحر عشق تو هر قطره ای چو دریاییست بکوی وصل تو هر پشه ای چو عنقاییست

2 هزار دیده کنم وام، اگر توانم کرد که در جمال تو هر دیده را تماشاییست

3 دل مرا بهوای تو ذوق سربازیست مقررست که در هر دلی تمناییست

4 بهیچ رو نبرم ره بکوی آزادی مرا که هر سر مویی اسیر سوداییست

5 مگر بگوشه چشمی نظر بمستان کرد میان شهر بهر گوشه شور و غوغاییست

6 سخن بلند شد، اکنون بلند می گویم که: خاطرم بهوای بلند بالاییست

7 بلند بالا یعنی رفیع قدر جلیل چنین شناسد هرجا که عقل داناییست

8 چو لفظ اسم شنیدی پی مسما شو که قول مردم شوریده دل معماییست

9 بگو بقاسم: در کوی عشق جا کردی نگاه دار ادب را، که بس عجب جاییست