ز خوبان عربده خوش باشد، از قاسم انوار غزل 517

1 ز خوبان عربده خوش باشد، ای جان بیا با عربده در بزم مستان

2 ز جام حسن خود صد باده خورده وزان زلفین مشکینش پریشان

3 پیاله برکف و تسبیح همراه می و تسبیح در یک دور گردان

4 من از می و مست و زاهد مست تسبیح بسی راهست از واجب با مکان

5 مرا گویند: سامانی طلب کن من از سر فارغم، چه جای سامان؟

6 اگر چشمت شود روشن ببینی بسی راه از خدا خوان تا خدا دان

7 خدا خوان گر خدا دان شد بتحقیق بموری داد حق ملک سلیمان

8 بجان و دل شود تسلیم این راه اگر بوذر ببیند نور سلمان

9 غنی شد قاسمی، آخر سبب چیست؟ گدایی کردن از کوی کریمان