ز تاب می چو خوی از از ابن یمین فریومدی غزل 121

1 ز تاب می چو خوی از روی دلستان بچکد مرا ز نرگس تر آب ارغوان بچکد

2 ز غنچه لب یاقوت رنگ او چه عجب که خون شود دل لعل از عروق کان بچکد

3 زرنگ و بوی ندانم گلاب یا عرق است خویی که از رخ آنماه مهربان بچکد

4 ز شرم عارض چون ماه او شگفت مدار گر آب از آتش خورشید آسمان بچکد

5 بدان امید که صفرای او شود کمتر ز ثقبه عنبیم آب ناردان بچکد

6 تن نزار من از عشق او چنان زرد است کزو بجای عرق آب زعفران بچکد

7 ز لطف خود بسرم دست اگر فرود آرد چو خوی زهر بن مویم هزار جان بچکد

8 گهی که ابن یمین وصف آن نگار کند ز نازکی سخن آید که آب از آن بچکد