تا گرد ماه سنبل مشکین نهاده از قاسم انوار غزل 597

1 تا گرد ماه سنبل مشکین نهاده ای بس داغها که بر دل مسکین نهاده ای

2 بر عارض تو زلف سمن سا چه حکمتست؟ یعنی بجنب فاتحه آمین نهاده ای

3 از بهر غارت دل و دین شکستگان بر سیم تر کلاله زرین نهاده ای

4 کحلیست نوربخش خیال جمال تو در پردهای چشم خدا بین نهاده ای

5 جانها حیات یافت ز حسن کلام تو در زیر لب چه شیوه شیرین نهاده ای

6 آن جان نازنین تو بر روی دل فروز طغرای مشک بر گل و نسرین نهاده ای

7 فریاد جان قاسمی از آسمان گذشت زین جورها که پیشه و آیین نهاده ای