ای کرده جفای آسمان دلگیرت از سلیم تهرانی رباعی 7

1 خون گل ریزد درین باغ پرافسون آفتاب می‌زند چون ماه بر شبنم شبیخون آفتاب

2 عمرها رفت و همان بیگانه‌ای با ما، مگر در قیامت گرم خواهی شد به ما چون آفتاب؟

1 سرو چون سایه ز پی آمده رفتار ترا نرگس زن شده گل، گوشه ی دستار ترا

2 پای مجنون تو در سلسله کی بند شود طوق و زنجیر رکاب است طلبکار ترا

1 احتراز از عشق کی باشد دل دیوانه را؟ شعله، از مستی بود مهتاب، این پروانه را

2 دل چو دارد مایه ای از عشق، یک داغش بس است گرم سازد فصل تابستان چراغی خانه را