ای دوست مرا بدشمنان از قطران تبریزی رباعی 117

1 تا ترا گرد مه از مشگ سیه پرهون بود در تمنای رخت جان و دلم مرهون بود

2 گر ترا یارا بجای من بود یار دگر در دو چشم من بجای خواب هر شب خون بود

1 بود محال مرا داشتن امید محال به عالمی که نباشد همیشه بر یک حال

2 از آن زمان که جهان بود حال زینسان بود جهان بگردد لیکن نگرددش احوال

1 بتی سرو بالا و سرو سمنبر که شمشاد دارد ببرگ سمن بر

2 رخش همچو ماهی که گل بار دارد برش همچو سروی که دارد سمن بر